Hindi maikakaila na isang henerasyon kami na gustong malaman ang lahat tungkol sa lahat, at ang pagkain ay walang kataliwasan. Nais naming malaman kung paano ginawa ang aming pagkain at kung ano ang eksaktong pumapasok sa aming mga katawan (tama, dahil may ilan masamang sangkap diyan ). Ngunit hindi na ang mga simpleng listahan ng sangkap ay sapat na sapat para sa amin. Nais naming malaman ang kwento ng buhay tungkol sa manok na iyon na ibabawas mo.
Larawan sa kagandahang-loob ng memegenerator.net
At ganyan ang kilusang farm-to-table (tinatawag ding farm-to-fork, ngunit hindi namin sinusuportahan ng Spoon University ang mga gayong mas mababang kagamitan) na nagsimula nang halos dalawang dekada na ang nakalilipas. Nagsimula ito bilang isang kilusan na naglalayong mailapit ang mga tao sa pagkaing kinakain nila sa pamamagitan ng paglaki at paghahatid ng mga produkto sa mga lokal na konsyumer lamang.
Larawan ni Amanda Shulman
Ngunit tulad ng karamihan sa mga bagay na nagsisimulang mabuti ang layunin, ito ay nabahiran ng mga kapitalistang restaurateur na gumagamit ng term na ito bilang isang taktika sa marketing para sa amin ng mga mamimili sa kalusugan at eco-isip.
kung paano mapahinahon ang isang tao mula sa alkohol
Ang problema sa FTT ay walang legit na kahulugan doon mula sa isang tunay na mapagkukunan. At hindi, hindi ko isinasaalang-alang Wikipedia upang maging isang * hingal *. Nangangahulugan ito na walang kongkretong mga alituntunin o kinakailangan upang matukoy kung anong pagkain ang maaaring o hindi maituring na 'farm-to-table.' Marahil na bahagi iyon ng dahilan kung bakit mo ito naririnig kahit saan .
Ang mga restawran at kumpanya ay sobrang ginamit ang term at binago ito sa isa pang hindi nakakubli na buzzword tulad ng lahat ng iba pang mga jargon sa supermarket na naririnig ngunit hindi mo masyadong alam. Isipin: 'natural na may lasa' at 'responsableng lumaki.'
Gif courtesy of tumblr.com
magagandang lugar na makakain para sa iyong kaarawan
Kamakailan ay nagpunta ako sa isang klase sa pagluluto na itinuro ni Geoffrey Zakarian (ibig sabihin ay ang pinakamagandang araw sa aking buhay). Tinanong ko ang kanyang mga saloobin sa katanyagan ng kilusang farm-to-table. Bilang tugon ay itinapon niya ang kanyang pinggan ng pinggan sa counter sa pagkabigo bago pumunta sa isang panghihimagsik tungkol sa kung paano ang farm-to-table na BS sapagkat, anuman ang pangwakas na produkto, ang posibilidad na ang iyong karne at makabuo ay nagmula ... hintayin mo ito ... isang bukid .
Ang kanyang komento ay maaaring mukhang prangka, ngunit talagang totoo ito. Karamihan sa mga farm-to-table na restawran ay nasa mga lungsod at mga suburban area, nangangahulugang ang pagkain ay dinadala pa rin mula sa isang bukid sa kung saan. At habang malinaw naman na magiging pinakamahusay na mapagkukunan ang lahat nang lokal hangga't maaari, ang kalapitan ng bukid sa restawran ay hindi kinakailangang magpatunay sa kalidad ng mga produktong nagmumula rito.
Kung pinili mo ang pagkuha ng isang talagang mahusay na steak mula sa 300 na milya ang layo kumpara sa isang katamtaman mula sa 15, karamihan sa mga tao ay pupunta kasama ang naglalakbay na bovine. Paumanhin, Mother Earth.
Larawan ni Daniel Schuleman
Ito ay humahantong sa aking susunod na punto: ang ilang mga chef ngayon ay sineseryoso ang farm-to-table na hinayaan nilang maging bituin ng palabas, na iniiwan ang chef na tila hindi gaanong mahalaga sa isang restawran kaysa sa magsasaka na nagtatanim ng pagkain. May katuturan, tama?
Ang ilang mga restawran ay hindi rin nag-abala upang magdagdag ng mga paglalarawan sa mga pinggan, ngunit sa halip ay ilista kung saan ang bawat elemento ng ulam ay nakuha. Huwag kang magkamali, gusto ko ang aking manok na walang hormon mula sa Hudson Valley na nasisiyahan sa mga kale smoothies at mainit na yoga sa kanyang bakanteng oras tulad ng susunod na lalaki, ngunit nais ko ring malaman kung paano niluluto ng chef ang sanggol na iyon. halika sa oras ng pagkain.
Talagang pinahahalagahan ko ang dedikasyon ng mga chef na ito sa pagpapanatili. Gayunpaman, kung magbabayad ako ng isang premium para sa isang pagkain na gawa sa mga pana-panahong at lokal na sangkap, inaasahan kong ang paghahanda ay magiging nangunguna. Pagkatapos ng lahat, kumain ka sa labas sa magagandang restawran upang subukan ang mga pinggan na pantay na natatangi at masarap, tama ba? Kung hindi iyon ang kaso, masisiyahan kong susuriin ang napakaraming sakahan na nakalista sa menu upang bumili at lutuin ang mga produkto mismo, ngunit para sa mas mura.
Gif courtesy of giphy.com
Tulad din ng nabanggit, ang karamihan sa mga restawran ng FTT ay matatagpuan sa mga lungsod, subalit ang isang napakalaking bilang ng mga lugar na ito ay tila dinisenyo ng parehong magsasakang nagbukas ng arkitekto. Sa kabila ng setting ng lunsod halos lahat ng solong lugar ng FTT ay napupunta para sa disenyo ng 'simpleng chic' sa pamamagitan ng pagtakip sa buong lugar sa mas maraming kahoy kaysa sa detalyadong madaling gawin sa kapaligiran na may ilang nakalantad na brickwork, nakabitin na mga halaman at ginawang bakal na natapos sa buong lugar.
maaari ako gumamit ng cake harina sa halip ng lahat ng mga layunin
Ipinapakita lamang nito na ang buong tanawin ng farm-to-table ay, sa katunayan, isang harapan upang maakit ang mga customer.
Larawan sa kabutihang loob ng uniquehomes.com
Ang pangkalahatang farm-to-table ay mayroong mga perks. Marahil ay makakakuha ka ng isang talagang masarap na pagkain sa isa sa mga establisimyentong ito subalit, huwag hayaan ang term na ito na maging gabay para sa iyo kapag pumipili ng pagkain. Gayundin, subukang maghanap para sa mga lugar kung saan ang tunay na pagkain at paghahanda ay ang mga bituin. Ang mga restawran ay kung saan dapat lumiwanag ang mga chef, hindi ang mga magsasaka.
Gayunpaman, ang totoong problema sa farm-to-table, ay nasa loob ng American food system. Ang istilo ng farm-to-table na pagkain - tulad ng karamihan mga bansa sa buong mundo gawin - dapat ay pamantayan, hindi isang labis na taktika sa negosyo na nakalaan para sa mayayaman.
